Noord-oost Duitsland met een Linssen-motorjacht

Szczecin

We keken erg uit naar onze volgende bestemming: Szczecin. Over de aanlegmogelijkheden in Szczecin hebben we zeer uiteenlopende verhalen gehoord. We zouden het wel zien. Op onze kaart werd de haven in het centrum van Szczecin sterk aangeprezen, maar we hadden ook verhalen gelezen en gehoord die ons wat huiverig maakten. We hadden wel goede verhalen gehoord over een haven iets noordelijker, bij de eindhalte van een trambaan. We gingen op weg. We voeren dwars tussen schitterende uiterwaarden door. Toen we wat dichter in de buurt van Szczecin kwamen, konden we natuurlijk niet om de onvermijdelijke industrieterreinen heen. Ook waren hier opvallend veel werven en scheepsbouwbedrijven. Bedrijvigheid alom. In de verte doemde het silhouet van de stad op, met een paar prachtige gebouwen, maar ook met twee bruggen die zo laag waren dat we niet alleen de mast moesten strijken, maar ook de biminitop helemaal plat moesten leggen. Hier waren we zo druk mee bezig, dat we de stadshaven aan de oostkant van de Westoder helemaal niet hebben gezien. We voeren dus gewoon verder, langs nog weer een werf, naar de Goclaw-haven. Dit is een kleine en schone haven, met alles wat een mens nodig heeft, zij het op sommige punten wat eenvoudig. Wat heel fijn is, is de kleine supermarkt aan de andere kant van de straat én de tramhalte. Het personeel was bijzonder vriendelijk. Wel was het jammer dat zij (tot onze verbazing) helemaal geen Duits spraken. Maar met Engels en handen en voeten kom je een heel eind, en we kwamen uiteindelijk alles te weten wat we wilden weten. Van een Duitse landgenoot kregen we een Poolse gastenvlag. De volgende dag gingen we Szczecin verkennen. ‘s Morgens gingen we met de tram de stad in. We hadden een wat ouder model te pakken, wat betekende dat toen we een half uur later in de stad aankwamen, het voelde alsof we in een cocktailshaker hadden gezeten. De wandeling door de stad bracht ons onder andere bij de St. Johanneskerk, een wonderbaarlijk licht gebouw met een fraai, wat ongebruikelijk orgel. Een opvallend gebouw bleek het voormalige paleis van de hertogen van Pommeren te zijn. Ook nu was het weer bloedheet, zodat we verkoeling zochten bij het café in de Münzhof van het paleis, waar we een kopje koffie namen en water dronken. Het paleis is tegenwoordig een museum, waar onder andere concerten en tentoonstellingen worden georganiseerd. Terwijl we in de Münzhof zaten, konden we iemand piano horen spelen, wat geheel niet onverdienstelijk klonk. Ook bevindt zich hier de VVV. We sloegen de richting van de Wały Chrobrego-promenade in, door onze reisgids een van de mooiste terrassen van Europa genoemd. Dat wilden we natuurlijk wel eens zien. En toegegeven: het is fantastisch mooi. Het uitzicht is grandioos. De promenade is ca. 500 m lang en ligt ongeveer 20 m boven de Oder, waardoor je een prachtig uitzicht over dit deel van de stad hebt. En achter ons lag een aantal prachtige oude gebouwen, waaronder de marine-academie, het kantoor van de Woiwodschap (zeg maar provincie) en het Nationaal Museum. In de schaduw van deze historische gebouwen vonden we op de promenade een prachtig gelegen restaurant (Columbus), waar we vooraan op het terras van de lunch genoten. We waren het erover eens: zeer goed eten tegen een zeer betaalbare prijs, inclusief een geweldig uitzicht. Van hieruit konden we ook de enorme jachthaven zien, die er spookachtig verlaten uitzag. Geen enkel schip, en dat terwijl de haven naar schatting wel 120 ligplaatsen heeft!!! De omgeving van de jachthaven ziet er nu ook niet direct aantrekkelijk uit. Bovendien is het tamelijk omslachtig om de stad te bereiken, omdat de jachthaven aan de overkant van het water ligt. We namen ons voor om op de terugweg eens een kijkje te nemen in de haven.

Maar we wilden verder. We voeren de Oder verder op, naar het noorden. Daarbij kwamen we langs de ingang naar het Dabie-meer en namen het tweede besluit, namelijk dat we de terugtocht via dit meer zouden maken. Verder naar het noorden vertakt het vaarwater zich in de Oder en het Policki-kanaal. Wij bleven op de Oder. Die werd steeds breder. De uiterwaarden (die bij hoogwater onderlopen) zijn heel groen. Ze zijn deels begroeid met oude bomen en deels met hoog struikgewas of riet. Het was een waar vogelparadijs. Je zag blauwgroene ijsvogels langsflitsen, maar dat gaat zo snel dat het bijna onmogelijk is om ze te fotograferen. Van de blauwe reiger keken we algauw niet meer op, maar natuurlijk wel van een visarend die boven ons hoofd cirkelde, maar klaarblijkelijk geen honger had, want hij maakt geen aanstalten om op jacht te gaan. Het stuk door de Roztoka Odrzanska was tamelijk saai, waarbij we ons voor alle zekerheid maar aan de gemarkeerde vaargeul hielden. Ter hoogte van Trzebiez week de oever steeds verder terug, waardoor het grote Oderhaf zich van zijn mooiste kant liet zien. Het zicht was zeer goed, waardoor de hoge lichtboeien (Brama Torowa 4 - 1) al van verre zichtbaar waren.
Bij een windkracht 4 à 5 kregen we in de loop van de middag dan toch nog te maken met een duidelijke golfslag, waar onze 20 ton zware Linssen zich echter moeiteloos doorheen sloeg. We twijfelden even naar welke haven we zouden gaan, maar besloten uiteindelijk toch om naar Ueckermünde te gaan. Daar hebben we geen spijt van gehad. Bij SSC Vorpommern kregen we een zeer hartelijke ontvangst. Het eten ‘s avonds in de ‘Backbord’ was uitstekend, de prijs prima, net als de stemming. We waren blij met de verfrissende wind, want het was nog altijd zeer warm. 
De volgende ochtend besloten we om een rustige dag in Ueckermünde door te brengen. Onze volgende bestemming stond nog niet helemaal vast. We hadden eigenlijk bedacht dat we de haven bij de monding van de Peenestrom zouden nemen, maar daar waren we zo vroeg dat we besloten om verder te varen. Aldus voeren we verder de Peenestrom op naar het noorden, door de Moderort. Intussen schommelde zelfs onze Linssen door de wind, dus besloten we om aan te leggen in Rankwitz. Dit bleek een zeer goede beslissing: we kunnen deze fantastische haven van harte aanbevelen. Er zijn niet alleen twee zeer goede restaurants, maar ook een viswinkel met heerlijke verse vis, onder andere uit de eigen rokerij. Naast het fraaie haventje en de gehele ambiance staan er ook nog vijf schattige vakantiehuisjes direct aan het water. Een mooi voorbeeld van een goed gelukt havenontwikkelingsproject. We voeren verder, richting Wolgast in de Peenestrom. Als je Wolgast binnenvaart, zie je wel wat industriële bedrijvigheid, wat ons deugd deed.

Verder naar het noorden wordt het landschap weer erg mooi. De wind was intussen aangewakkerd tot kracht 8. De plaatselijke bevolking zei dat ze nog nooit had meegemaakt dat het zoveel dagen achter elkaar zo hard woei. Kröslin was onze laatste haven. Een zeer goed onderhouden jachthaven tegenover Peenemünde. Vanuit hier kun je met het rondvaartbootje uitstapjes maken. Wolgast bleek een middelgroot industriestadje, met dezelfde problemen die helaas zo kenmerkend zijn voor veel plaatsen in Oost-Duitsland, zoals de jeugd die wegtrekt.
In Kröslin kwamen onze reisgenoten bekenden tegen die ze al jaren niet meer hadden gezien. Dat leidde tot een gezellig babbeltje binnen onder de biminitop bij een zeer stevige wind (rond 7 Bft in buien).
Omdat de weersverwachting nog altijd een zeer krachtige wind voorspelde, moesten we onze eigenlijke bestemming, namelijk Greifswald, opgeven. We moesten er genoegen mee nemen dat we even hebben kunnen ruiken aan de Oostzee. We keerden om.

Bij een stralend heldere hemel en een nog altijd zeer stevige wind, zetten we nu koers naar het zuiden. Zoals we al van plan waren, zijn we iets ten noorden van Szczecin afgebogen, het Dabie-meer op, om te genieten van het idyllische landschap.
De schoonheid van dit gebied is werkelijk uniek. We hebben er dan ook in alle rust van genoten en pas tegen de avond een haven gezocht die bij het landschap paste. In de jachthaven HOM, aan de zuidoostkant van het meer, vonden we een droomplek. Het was al fijn dat we ontvangen werden door een Pool die goed Duits sprak en ons hielp bij de formaliteiten, maar toen er achter ons nog een prachtig gerestaureerd motorjacht kwam liggen, was onze dag helemaal goed. De eigenaar was een Pool die kind aan huis was in deze haven en ongelofelijk trots was (en terecht) op het door hemzelf gerestaureerde schip. Onze gastheren haalden de banken weg bij de ruwhouten tafel op het havenhoofd en zetten er gemakkelijke tuinstoelen neer, zodat we lekker konden zitten. Wat een gastvrijheid!

Met deze haven wil ik dit verslag afsluiten. Over de terugreis naar Zehdenick valt verder niet zoveel te melden. We kwamen er vier dagen later behouden en vol nieuwe indrukken aan.